Huisdieren (1)

Net als alle kinderen, wilden ook onze kinderen zó graag een huisdier, een leuke poes, een lief konijntje? Een cavia dan? Een muis kan toch wel, die is klein???? Hè mam toe nou!!!
Maar helaas diezelfde mam is heel erg allergisch voor alle dieren die haren hebben, dus zet me niet in de buurt van een konijnenhok, laat geen kat op mijn schoot springen of me te lang naast een leeuwenkooi staan (ja echt proefondervindelijk bewezen)...want ik krijg jeuk, rode en dikke ogen en rode plekken, ik word benauwd begin te hoesten; kortom het kan niet!

Dus van pure armoede zijn we begonnen met vissen een aantal jaren terug. Het was even interessant, vooral toen die guppies honderden jongen kregen die ook weer verdwenen:
Zoon (toen 4): "hoe kan dat nou mam?"
de zus: "die moeder eet ze op!"
je zag hem even denken en toen: "Gelukkig zijn wij te groot voor jou om op te eten mam!"

Maar goed de vissenbelangstelling ging snel over toen ze verder niets bijzonders deden en niet eens wilden komen als je ze riep. Ik had er ook snel genoeg van, omdat ik degene was (natuurlijk) die ze -ondanks filterding- iedere 2 weken die hele bak leeg moest, de steentjes gewassen én de groene zijkanten moesten geschrobt. Je ziet het al aan komen: de vissen verdwenen al snel.

Na enige tijd kwamen wij op het fantastische idee om kippen te gaan houden, om te beginnen staan die staan buiten én ze hebben geen haren! Eerst iemand gevraagd om de eventuele kippen te verzorgen tijdens vakanties, toen een hok en alle benodigdheden aangeschaft. En na veel speurwerk werden het Barnevelder-krielen, die waren heel tam te krijgen (zeiden ze) én legden ook nog aardig wat leuke eitjes (zeiden ze). Hierboven zie het illustere drietal toen ze net gearriveerd waren: Pouly, Chicky en Kakeltje.

Tam, zeiden ze. Nou die van ons niet hoor, het waren de meest neurotische kippen aller tijden. Als je alleen al een gekleurde schort voor had, schrokken ze zich rot en schoten ze alle kanten op. Het was ook niet echt bevorderlijk dat tijdens onze afwezigheid 2 buurtkinderen met hun schoenen tegen het gaas stonden te schoppen van 2 kanten (ik kon ze wel wat!) en dat een poosje duurde voordat we dat achterhaald hadden.
Uren heb ik onze kipjes liefdevol toegefluisterd, met lang uitstrekte arm voor het hok gelegen in het gras in de hoop dat ze uit mijn hand graan zouden pikken. Na een jaar waren ze eindelijk zover. Bij mij dan, voor alle anderen waren ze nog steeds als de dood. Dus dat kostte veel tijd, het werd toch langzaam beter, maar het bleven altijd schijterds (figuurlijk bedoel ik dan, ook al groeide ons gras er ook erg hard van).

Eieren leggen, zeiden ze. Nou nee dus, ook niet na een poosje. Ook niet na elk advies te hebben uitgeprobeerd. En geloof me dat waren er veel, want bijna iedereen had ineens verstand van kippen. Maar de echte kippenkenners (mijn italiaanse lerares heeft het zelfs nog aan een Pollaio; een italiaanse kippenhouder gevraagd) wisten het ook niet. Na twee jaar nog geen ei te zien. Nog lang getwijfeld, we (ik en de kinderen) vonden ze leuk en waren er wel aan gehecht geraakt hoe maf ze ook waren, maar ze hebben toch het veld moeten ruimen. Een kip zonder eieren, is toch als een vis zonder blub.

En toen waren we weer zonder huisdieren....
....wordt vervolgd.